Trwa absurdalna kampania sukcesu. Zgoda – mistrzostwa się udały. To miłe i zdaję się normalne. Udały się też na Ukrainie – kraju ani bogatym ani demokratycznym. U nas powtarza się bez przerwy ,że to niesamowite a wszyscy, którzy nie potrafią docenić najdroższych na świecie i słabych jakościowo 600km autostrad to wieczni malkontenci, przekleństwo obywatelskie i tyle. Premier takim jak oni ogłasza , że cyt.,, W tych mistrzostwach uśmiech był dyktatorem ”. Trudno o bardziej karkołomne znaczeniowe zestawienie słów. Na wszelki wypadek radze się uśmiechać.
Dziennikarze ochoczo włączają się do słusznej linii cieszenia się jak trzeba. Szef redakcji sportowej telewizji publicznej oświadcza , że oto minęły cyt., trzy tygodnie, które dużo zmieniły w Polsce, trzy tygodnie , które zbudowały wielki kapitał radości i nadziei Polaków na to , że w tym naszym kraju , który często jest pokazywany jako kraj dziwny jest fajnie, jest zwyczajnie i potrafimy być po prostu Europejczykami”(sic!).
Czy ktoś wreszcie puknie się w ten zakompleksiony łeb i zrozumie, że ktoś kto czuję się Europejczykiem nie musi tego podkreślać w chorobliwy sposób na każdym kroku ? Czy wreszcie zaczniemy wierzyć we własną wartość ?
A poza tym uśmiechu mogłoby być znacznie więcej. Byłem na kilku meczach. Z przykrością patrzyłem na polskich kibiców. Na mecz z Czechami szli dość poważni, w porozrzucanych grupkach, rzadko dając się namówić na śpiew. Dużo weselsi byli Czesi czy Irlandczycy ( Ci poza konkurencją !). Może dlatego , że wcześniej nasi za długo słuchali ,że podkreślenie własnej narodowości to trochę wstyd w wielkiej rodzinie europejskiej, Wiec czemu to drzeć mordę ,, Polska, biało-czerwoni…” , kiedy my wszyscy jedno?
I.F
